115 [A:50r] Quamvis de Arithmeticis plerique gravissimi tam graeci, quam latini authores multa perspicacissime conscripserint, quales inter illos fuisse Pythagoras, Nicomachus, Euclides, et nostris vero Boetius ac Iordanus aliique recentiores existimantur. Animadverti tamen nonnulla circa numerorum species desyderari ab ingeniosis. Optime quidem Euclides arithmetica elementa tribus libellis complexus de planis, quadratis, cubis, perfectisque numeris, eorumque proportione ac proprietatibus²⁸ ratiocinatur. Verum his tantum contentus, quae ad ea, quae in sequenti libro de magnitudinum commensurabilitate demonstraturus²⁹ erat, facerent, caeteras numerorum formas omisit. Has autem a Nicomacho atque Iamblyco explicatas Boetius ac Iordanus ad nos transtulerunt. Ego vero, cum olim ocium mihi speculandi commoditatem praestarem, hisque rebus ut assueveram, animum intenderem, quaedam non spernenda ab aliis omissa demonstrare conatus sum. Ea quidem pertinent praesertim ad hexagonos tam aequiangulos quam non aequiangulos ad pentagonos, ad pyramidales, columnaresque numeros: unde regulae quaedam circa eorum aggregationem ac mutuam collationem non solum theoricis iucundae sed etiam practicis ad usum commodae eliciuntur. Ut autem nostra melius intelligantur, hic et ab aliis tradita, distinctis numerorum speciebus, exponemus oportunis in locis a nobis inventa atque³⁰ demonstrata inter ferentes. Cum itaque unitas sit numerorum principium, et officio fungi possit omnis numeri; per quam perfecta increata³¹ et ineffabilis unitas, summumque bonum innotescit; ab ea initium capiemus, et a naturali numerorum serie per ipsius crementum disposita.